Krzysztof Penderecki – nekrolog
Powodów rosnącej popularności Pendereckiego w tym okresie [lata 50. XX w.] należy niewątpliwie szukać w fakcie, iż opierając się na brzmieniu zamiast na melodyce czy harmonii – takie podejście nazwano później sonoryzmem – komponował on jednocześnie dzieła niezwykle silnie ekspresyjne, co przyciągnęło wkrótce uwagę publiczności spoza środowiska awangardy. Dawało to nadzieję, iż muzyka współczesna zyska nowy krąg słuchaczy.
Dzieła, które Penderecki zaczął wówczas tworzyć, wykorzystujące masy dźwiękowe oraz niezwykłe techniki wokalne i instrumentalne, a także łączące notację konwencjonalną z elementami zapisu graficznego – wzbogaciły ten mariaż eksperymentalnego świata dźwiękowego z bezpośredniością ekspresji o asertywnie indywidualny język muzyczny oparty na fakturze.
Tym, co uczyniło Pasję według św. Łukasza sławną jako instynktownie dramatyczne przetworzenie gatunku znanego z epoki baroku, było wykorzystanie śpiewu chorałowego, recytatywów, a nawet motywu B-A-C-H (który w nazewnictwie angielskim odpowiada dźwiękom B♭-A-C-B), a także, w niektórych miejscach, interwału tercji wielkiej. Dzieło to było także bardzo aktualne, bo mimo, że pochodziło z komunistycznej Polski, to stało się wyrazem ducha powojennego pojednania. Pasja Pendereckiego uznana została za awangardowy odpowiednik Requiem wojennego Benjamina Brittena, które miało swoją premierę zaledwie cztery lata wcześniej.